Abbink Metaal breidt uit, ondanks nijpend personeelsgebrek

Abbink Metaal op bedrijventerrein Twentepoort maakt mooie producten. De sfeer is goed en de orderportefeuille is goed gevuld. Niets aan de hand, zou je denken. Maar directeur Jan Abbink heeft een probleem. Hij kampt met een probleem waar veel andere bedrijven ook mee te maken hebben: hoe kom je aan goed personeel? „Als iemand me nu aan een goede vakman kan helpen die een jaar bij me in dienst blijft, dan heb ik daar wel 5000 euro voor over.”

Hart op de tong

Een stevige uitspraak voor een markant ondernemer die het hart op de tong heeft. Jan Abbink is van het type niet lullen, maar poetsen. Een aanpakker, die als gevolg van het personeelsprobleem dat hij heeft soms ‘nee’ moet verkopen tegen opdrachtgevers. Dat kost hem grote moeite. Maar het kan soms niet anders. „Ik heb de mensen gewoon niet.” En de Almelose ondernemer maakt zich zorgen. „Ik hou m’n hart vast voor de toekomst wat betreft de mentaliteit van de mensen.”

Abbink windt er geen doekjes om: „Als er een club zou moeten komen van bedrijven die moeite hebben om aan personeel te komen zou dat in één klap wel eens meteen de grootste van de stad kunnen zijn.”

Hét gespreksonderwerp

Het is volgens hem hét gespreksonderwerp tussen ondernemers: hoe kom je in deze tijd aan goed personeel? „Weet je wat vaak het probleem is…”, zegt hij. Om vervolgens ook zelf meteen het antwoord te geven: „Dit…” En hij maakt met zijn handen een wapperende beweging. Mensen zijn vaak niet bereid om aan te pakken, om even de handen te laten wapperen. Liever een uitkering dan een baan, om het wat platter te zeggen. „Dit is echt supermooi werk en er is zat te verdienen…”

Bedragen wil hij liever niet noemen. Maar een vakman in de metaal kan een heel goede boterham verdienen bij het Almelose bedrijf. „Er wordt hier hard gewerkt. Dat doen we met de Abbink-visie, zoals we dat zelf noemen.” Aanpoten, als het heel druk is moet er wat meer worden aangepoot. Maar het sociale aspect en humor op de werkvloer zijn minstens zo belangrijk. Dat is – heel in het kort – de werkwijze binnen het bedrijf. Maar niet iedereen blijkt in staat volgens die visie te kunnen werken.

Spontaan besluit

„Het is niet voor iedereen weggelegd”, weet de directeur inmiddels uit ervaring. Hij heeft ze zien komen en weer zien gaan, de mensen die dachten dat ze het konden. Maar die uiteindelijk volgens de directeur/eigenaar toch beter af zijn met een uitkering. Het huidige pand aan Twentepoort West werd in 2014 gekocht. Het was eigenlijk een spontane aankoop. „Spontane besluiten – vanuit de onderbuik – zijn vaak het best.” Tijd om vooraf even met de bank te overleggen was er niet eens. Jan Abbink ging wel even klankborden bij collega-ondernemer en vriend Kees Smit.

Groter

Het pand was een stuk groter dan de vorige huisvesting en de hal werd min of meer ‘op de groei’ gekocht. Abbink: „Mijn boekhouder zei toen dat het kon, ‘maar dan moeten we wel opschalen’ zei hij erbij…” Geen probleem, dacht de Almeloër bij zichzelf. Opdrachten genoeg. „Mijn streven was toen om te groeien naar twintig medewerkers. Ik heb ook flink geïnvesteerd in machines.” Maar vanwege dat tekort aan vakmensen is die groei in omvang er nooit van gekomen.

Half miljoen

De koffiekoppen worden klaargezet in de kantine voor de ochtendpauze. Abbink wijst naar de werkplaats, naar een metaalbewerkingsmachine. „Dat ding kost een half miljoen, wat denk je wat het kost als die stilstaat?” Aan de andere kant heeft hij er ook weinig moeite mee om een robot aan te schaffen om werk te doen dat dreigt te blijven liggen na het vertrek van een medewerker. Vooral als die medewerker – zoals Abbink het omschrijft – ‘meer ambitie heeft dan kennis’. En hij lacht: „Een robot heeft geen probleem met overwerk en hij zeurt niet. Maar je kunt natuurlijk niet alles automatiseren.”

Ondanks het feit dat die echte groei in medewerkers er nooit is gekomen – bij het bedrijf werken nu 17 mensen – gaat het nu voorspoedig. „Er ligt zelfs zóveel werk dat we nauwelijks aan acquisitie toekomen.” Alleen nieuwe klanten krijgen af en toe dat vervelende ‘nee’ te horen. „Vaste klanten niet. Die kan ik toch niet weigeren?”